Kronika życia świętego Antoniego

Kronika życia świętego Antoniego

1195 W Lizbonie w Portugalii przychodzi na świat chłopiec (tradycja mówi, że było to 15 sierpnia - w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Na chrzcie otrzymuje imię Fernando (Ferdynand). Jego ojciec, Martino di Alfonso, był ponoć potomkiem jednego z wodzów wypraw krzyżowych. Kiedy chłopiec podrósł, rodzice wysyłają go na naukę do szkoły katedralnej przy kościele Bożej Rodzicielki w Lizbonie.

1210 Jako 15-letni młodzieniec Fernando wstępuje do klasztoru należącego do Kanoników Regularnych św. Augustyna (augustianów).

1212 Zostaje przeniesiony na własną prośbę do Coimbry. W ten sposób chce uniknąć wizyt krewnych i przyjaciół, które nie pozwalały mu ostatecznie oderwać się od świeckiego świata. W klasztorze św. Krzyża w Coimbrze pozostaje przez osiem lat. Przez ten czas w zaciszu bogatej biblioteki klasztornej studiuje Pismo Święte i rozprawy teologiczne. Nie przypuszcza wówczas, że studia te staną się podstawą jego późniejszej pracy apostolskiej. Póki co młody augustianin wytrwale kształci się i ćwiczy w nabożnych rozmyślaniach.

1220 Otrzymuje święcenia kapłańskie.

Po usłyszeniu wieści o męczeńskiej śmierci pięciu franciszkańskich misjonarzy zamordowanych w Maroku, Fernando postanawia iść w ich ślady. Rodzi się w nim pragnienie męczeństwa.

Zostaje przyjęty do zgromadzenia braci mniejszych i przyjmuje imię Antoniego. Wyrusza na misje do Maroka. Ciężka choroba uniemożliwia mu jednak podjęcie pracy misjonarza.

1221 Miotany wichrem okręt, któ rym płynie niedoszły męczennik, przypadkowo przybija do brzegów Sycylii. Tam Antoni trafia do klasztoru franciszkanów znajdującego się niedaleko Messyny.

Bierze udział w kapitule generalnej zgromadzenia braci mniejszych, która odbywa się w Asyżu. Tam po raz pierwszy spotyka św. Franciszka.

Po "kapitule namiotów" brat Antoni zostaje przydzielony do małego domu zakonnego w prowincji Romania (północne Włochy), gdzie pełni posługę kapłańską. Przez pewien czas przebywa w pustelni w Monte Paolo w pobliżu Forli, oddając się postom i nabożnym rozmyślaniom. Czeka na wskazówkę od Boga co do dalszej drogi życia.

1222 W Forli podczas uroczystości z okazji święceń kapłańskich wygłasza pierwsze kazanie.

1223 Wędruje po północnych Włoszech, słowem zwalczając szerzącą się tam herezję.

1223 - 1224 Wykłada teologię w Bolonii.

1224 – 1227 Jest kaznodzieją we Francji, gdzie w owych czasach heretycy dopuszczali się mordów na katolickich duchownych i wiernych. Jego praca duszpasterska zyskuje szczególne uznanie i Antoni zostaje kustoszem zakonu w Limoges.

1227 Zostaje prowincjałem zakonu św. Franciszka w północnych Włoszech. W powierzonej sobie prowincji Antoni broni zagrożonej przez herezję wiary siłą swego słowa oraz zakładając nowe klasztory. Pracuje ponad siły. Po trzech latach ze względu na zły stan zdrowia prosi o zwolnienie z obowiązków prowincjała.

1228 Wraz z delegacją franciszkanów udaje się do Rzymu, by zasięgnąć rady Ojca Świętego w sprawie przyszłości ruchu franciszkańskiego. Tam w obecności Papieża i najwyższych dostojników Kościoła wygłasza kazanie.

1230 Osiada na stałe w Padwie.

1231 Codziennie przez 40 dni Wielkiego Postu Antoni głosi w Padwie kazania pasyjne.

Mimo złego stanu zdrowia wyrusza do Werony. Chce prosić władcę tego miasta, Ezzelina da Romano, byuwolnił bezprawnie więzionych ludzi. Po nieudanej misji osiada w Camposampiero, niewielkiej miejscowości niedaleko Padwy. Tam w nietypowej celi zbudowanej między rozłożystymi konarami potężnego orzecha, zawieszony między niebem a ziemią, w ciszy oddaje się nabożnym medytacjom.

Stan zdrowia schorowanego Antoniego wyraźnie się pogarsza. Prosi braci, by zawieźli go do jego ukochanego klasztoru NMP w Padwie. W drodze do Padwy ze względu na skrajne osłabienie chorego musiano zatrzymać się w Arcelli (przedmieścia Padwy). Tam 13 czerwca w ubogiej celi klasztoru klarysek odchodzi do Pana jeden z Jego największych kaznodziejów. W niespełna rok po śmierci dostępuje chwały ołtarzy.

1246 Św. Antoni zostaje ogłoszony ewangelicznym Doktorem Kościoła.